دو دهه با اثرانگشت خوان ها چگونه گذشت؟
Wiki Article
در اواخر سال ۲۰۰۰، شرکت توشیبا از لپ تاپهایی به همراه اثرانگشت خوان رونمایی کرد که به جای حفظ کردن رمزهای پیچیده، به ما امکان باز کردن این دستگاهها را در امنیت کامل و تنها با لمس انگشت میدادند.
اولینها
اولین تلفنهای همراه دارای اثر انگشت خوان در برد خود نیز در همین حوالی پدیدار شدند. ما فکر میکنیم که اولین آنها گوشی MC 959 ID بود، هرچند ظاهراً زیمنس یک نسخه آزمایشی در سال ۱۹۹۸ تولید کرده که کار هم میکرده.
اثر انگشت خوان به سرعت توسط برخی از PDAها (دستیار دیجیتالی شخصی) و به عنوان ویژگیای برای دستگاههای تجاری به کار گرفته شد، چرا که به جز این موارد، مگر در چه جاهایی به امنیت بیشتر نیاز بود؟ اما از آن زمان به این سو، اثرانگشت خوانهای دیجیتال روی گوشیهای همراه ماندگار شدند، ولی با این حال هنوز هم نادر بودند. این وضعیت تا زمانی که اپل آنها را وارد جریان عامه کرد، ادامه داشت.
اثرانگشت خوان
آیفون ۵s در سال ۲۰۱۳ به همراه ویژگی جدیدی به نام تاچ آیدی (Touch ID) معرفی شد. تاچ آیدی اثرانگشت خوانی بود که بر روی دکمه Home (خانه)، که پایین صفحه نمایش قرار گرفته بود، تعبیه شده بود. در اوایل کار، این اثرانگشت خوان به عنوان جایگزینی سریعتر برای رمز ورود استفاده میشد. اما کاربرد دیگر آن بعدتر و به همراه آیفون ۶ و آیفون ۶ معرفی شد و ویژگی اپل پِی (Apple Pay) را به ارمغان آورد.
اپل نسل دوم و سریعتر تاچ آیدی را به همراه آیفون ۶s معرفی کرد. هنوز هم از تاپ آیدی در گوشیهای جدید استفاده میشود. به عنوان دو نمونه از آن نیز میتوان نسل سوم آیفون SE و جدیدترین نسخه آیپد اِیر را نام برد. اما این روش، دیگر روش مورد ترجیح اپل برای تشخیص هویت نیست.
با اینکه ممکن است اپل اثرانگشت خوان را محبوب کرده باشد، اما کم کم و از زمان انتشار آیفون X از این ایده کنارهگیری کرد و رو به فیس آیدی (Face ID) آورد. اپل از یک سنسور نور معماری شده برای دریافت یک نقشه سه بعدی از صورت شما استفاده میکند. شرکتهای تولید کننده گوشیهای اندرویدی هم با ایدههای مشابهی کلنجار رفتند، اما اثرانگشت خوان هنوز هم به حکومت خود در آن سوی مرزهای سیستم عاملها (سمت اندرویدی) ادامه میدهد.
بخش اندرویدی این داستان، مشکلاتی در ابتدای کار خود دارد. برخی از گوشیهای هوشمند اولیه مانند موتورولا Atrix (سال ۲۰۱۱) و گلکسی S5 (سال ۲۰۱۴ ) سنسورهای ابتداییای داشتند که شما را ملزم به کشیدن انگشتتان روی آنها میکردند. اما راه حل خازنی اپل بسیار بهتر بود؛ کافیست دکمه هوم (خانه) را لمس کنید.
در همین حین، سازندگان گوشیهای اندرویدی هم به سمت اثرانگشت خوانهای خازنی نقل مکان کردند و این اثر انگشت خوانها را در پشت یا کنار گوشی قرار میدادند (معمولاً آنها را با دکمه پاور ترکیب میکردند).